Pluemchit_sorawech

ห่างหายจากการเขียนบล็อกไปนานร่วม 4 ดือน นานมากๆๆ เนื่องจากเหตุการณ์อุทกภัยทีผ่านมา ทำให้ขาดการติดต่อไปชั่วขณะหนึ่ง จากการเป็นผู้ให้โดยการทำกิจกรรมกับน้องๆ ช่วยเหลือผู้ประสบภัย คราวนี้ได้เป็นผู้ประสบภัยเสียเอง..

จากเหตุการณ์วิกฤตมหาอุทกภัยที่ผ่านมา เป็นเวลาเกือบ 2 เดือน ทำให้รู้ถึงสภาพจิตใจของตนเอง และผู้คนที่ร่วมเหตุการณ์กับวิกฤตมหาอุทกภัยครั้งนี้   การเสียสละเพื่อผู้อื่น การให้-ให้โดยไม่หวังผลตอบแทน การเอื้ออาทรต่อเพื่อนร่วมทางซึ่งไม่รู้จักกันเลย  น้ำใจของผู้คนมีมากมายเพื่อเสียสละให้กับผู้คน ความรัก ความสามัคคี และอีกมากมาย กับภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ  ได้ถูกถ่ายทอดเผยแพร่ออกสู่สื่อต่างๆ ให้ได้ชมกันช่วงระยะเวลาหนึ่ง น้ำใจคนไทยไม่ทิ่งกันจริงๆ  

นอกเหนือจากนี้ไม่เท่ากับเหตุการณ์ที่ได้ประสบมากับตนเอง ความมีน้ำใจของผู้คน แม้ไม่รู้จักกันแต่กับสามารถมอบน้ำใจไมตรีอันดีงามให้แก่กันได้ ความสามัคคีของคนในชุมชน  ความช่วยเหลือแบ่งปันน้ำใจของผู้มีรถซึ่งสามารถผ่านระดับน้ำที่สูง  และเหล่าทหารกล้าที่ได้ออกมากช่วยเหลือประชาชนในทุก ๆ ทางที่สามารถทำได้  และได้รับน้ำใจจากพี่ทหารนี้เอง สำหรับการโบกรับขึ้นรถทหารขนรับเรือ ขับผ่านระดับน้ำสูงอันวิกฤตนี้ได้ (9 ตุลาคม 54 การเดินทางกลับบ้านจาก มทร.ธัญบุรี กลับบ้านในวันที่น้ำมาถึงมหาลัยฯ แล้ว…..ความรู้สึกตื้นเต้น ..กับเหตุการณ์เดินทางกลับที่อยู่บนรถทหาร ระดับน้ำสูงมาก รถเล็กผ่านไม่ได้แล้ว ผู้คนหนีออกจากบ้านเรือนกันอย่างตื่นตะหนกตกใจกับเหตุการณ์น้ำขึ้นสูงอย่างเชียบพลัน สีหน้าผู้คนแตกตื่นตกใจ ไปไหนไม่ได้ ยืนโปกรถแต่ก็ไม่สามารถนำพาพวกเค้าเหล่านั้นขึ้นมาพร้อมกับเราได้ และหลังจากวันนั้น รถก็ไม่สามารถผ่านได้….)   ขอบคุณพี่ทหาร  ถ้าไม่ได้พี่ท่าน จะกลับอย่างไร…ซึ่งใจจริงๆ …

เก็บนำความรู้สึกอิ่มเอมใจที่ได้รับจากเหตุการณ์นี้..มาเติมเต็มส่วนที่ต้องเสียไปกับเหตุการณ์นี้ด้วยเช่นกัน!!!!!!

Post a Comment