“หญิงหม้ายกับบุตร” ตัวอย่างของความซื่อสัตย์ จากหนังสืออ่านธรรมจริยาเล่ม 5 ของเจ้าพระยาธรรมศักดิ์มนตรี
เนื้อหาโดยสรุป
มีหญิงหม้ายสามีตาย ต้องเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง ค้าขายเก็บเล็กผสมน้อย จนมีเพียงพอแค่ค่าตัดเสื้อผ้า ค่ารถไฟ และค่าหนังสือ จึงอยากส่งให้ลูกได้เรียนหนังสือ โดยจะไปฝากไว้กับลุงที่อยู่ที่กรุงเทพฯ หญิงหม้ายคนนี้อยู่ที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ต้องส่งลูกขึ้นรถไฟ ไปที่กรุงเทพฯ ระหว่างนั้นหญิงหม้ายได้ปรารภกับลูกว่า ตอนนี้เจ้าอายุ 12 แล้ว จะต้องซื้อตั๋วผู้ใหญ่แล้ว หากเป็นเมื่อวานก็จะดี
เมื่อไปซี้อตั๋ว พนักงานขายตั๋วถามว่าตั๋วเด็กหรือจ๊ะ หญิงหม้ายตอบว่าไม่ใช่จ้ะ ตอนนี้อายุ 12 ปีแล้ว หญิงหม้ายส่งตั๋วให้ลูก พร้อมบอกกับลูกว่า “ลูกเอ๋ย นี่แน่ะ ตั๋วกับคำจริง เก็บเอาใส่กระเป๋าไว้เถิด ดีกว่าได้เงินสองสามสลึงเพราะพูดปดหลอกลวงเขา”
พอขึ้นรถไฟ พนักงานมาตรวจตั๋ว เด็กชายรู้สึกได้กับคำของแม่ที่บอกก่อนขึ้นรถไฟ เพราะเขาส่งตั๋วให้ตรวจได้อย่างภาคภูมิใจ ไม่ต้องสะทกสะท้านต่อการโกงค่าตั๋ว เมื่อมาถึงกรุงเทพฯ ลุงมาคอยรับอยู่แล้ว และจะมีพนักงานคอยรับตั๋วคืนตรงช่องทางออก เขายื่นตั๋วให้ด้วยความอิ่มเอมใจ ถึงแม้ว่าในกระเป๋าจะไม่มีสตางค์ก็ตาม
จากเรื่องหญิงหม้ายกับบุตรนี้ สอนให้เรารู้ถึงความรู้สึกว่าหากซื่อสัตย์แล้ว เราไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวอะไร ใจของเรามันจะพองโต “ถึงแม้ใครไม่รู้ แต่เรารู้อยู่แก่ใจเราเอง”
Posted in KIDs | Tagged honesty, ความซื่อสัตย์, นิทาน, หญิงหม้ายกับบุตร | No Comments »